"სპექტაკლი"
უბედური ვიყავ, ბედნიერსა ვგავდი,
ჩემი თავის გარდა, მე არავის ვყავდი,
ყოველ ღამით ფურცელზე, თითო კუპლეტს ვრგავდი,
კრწალვითა და მოწიწებით, ფიქრში მუზებს ვსხლავდი,
რაგინდ ძლიერ გაგიკვირდეთ, სიბნელეში ვჩანდი,
სინათლე კი არ მიყვარდა, უკუნითში ვწვავდი,
სასმელს ძლიერ ვერ ვიტანდი, მაგრამ მაინც ვსვავდი,
საუზმეზე ყოველ დილით, თითო კუპლეტს ვჭამდი,.
არ მეჯერა გათენების, მზის სხივების ლანდის,
ნუთუ მაინც გამოვჩნდები, უკანა ვარ ფარდის,
ღამეული ოხვრა, ბორგვა, ოთახიდან გადის,
ვერ მიპოვა მზისა სხივმა, გაწითლდა და ჩადის,.
ისევ ბნელი, უკუნია, ცივის სუნი ამდის,
როცა მინდა მაშინ ვყვირი, გიჟი ვარ და გამდის,
კამათლები კეკლუცობენ, თამაშია ნარდის,
მოთამაშე ცდილობს გაკეთებას ფანდის,
გონებაში უამრავი, ფანტაზია ბარდნის,.
მაღამდება ფიქრში, მათენდება დარდში,
თითქოს ვიღაც მიყურებდა, ღამეულის ლანდში,
წერილს წერდა იმის გამო, რაც წააგო ნარდში,
დედა შვილსა თავს დასტირის, სახეს მალავს ჩადრში,.
დილით ღრჭენამ გამაღვიძა ძაღლის,
კუბოს ფიცარს სუნი ასდის საჭმლის,
ემზადება ოთხი, მძიმეა და დაღლის,
ხალხი სუფრას უტრიალებს, ვაზის ნაჟურს ჩაცლის...